نوشته حاضر توسط چهار تن از پژوهشگران و کارشناسان بین­المللی امنیت خوراک و فقر فراهم آمده است. اثر حاضر با این مشاهده تجربی آغاز می­شود که سطوح گرسنگی یا ناامنی خوراک در کشورهای با درآمد متوسط ​​و با درآمد بالا اغلب بالاتر از حد انتظار است و در برخی موارد در سال‌های اخیر به جای کاهش در حال افزایش بوده است.  در این بررسی سطوح و روند شاخص‌های امنیت خوراک به ویژه برای سه کشور برزیل، آفریقای جنوبی و بریتانیا ثبت شده است. دامنه این پژوهش علاوه بر سه کشور یاد شده، شامل هندوستان و اتیوپی نیز می­گردد.

علیرغم در دسترس بودن منابع و وجود ظرفیت دولتی برای ریشه­کن کردن گرسنگی در این کشورها، در مورد گرسنگی یک فرآیند عادی‌سازی رخ داده است؛ به این معنی که دولت‌ها و جوامع تداوم گرسنگی را تحمل می‌کنند، حتی زمانی که قوانین اساسی و یا حقوق قانونی در مورد خوراک علی القاعده باید گرسنگی را از نظر اجتماعی، سیاسی و حقوقی امری غیرقابل قبول کرده باشد.

موضوع دیگر آن که یکی از محرک­های عادی سازی همانا روش اندازه گیری امنیت یا ناامنی خوراک است؛ به عنوان مثال، این فرض که گرسنگی ساختاری نمی­تواند در کشورهایی که خودکفا یا تولید کننده مازاد غذا هستند وجود داشته باشد. از این روی سطوح بالای گرسنگی ساختاری، پیامد قابل پیش بینی جوامعی است که در درون خود دارای اختلاف درآمد و نابرابری ثروت اند.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.