افراد و مکان های گمشده: پژوهش در زاغه نشین ها و سکونتگاه های سُست در جنوب آسیا

نویسندگان: ام دی.سالادین[1] و  آوایس پیراچ[2]

منبع: نشریه پیمایش آسیای جنوبی[3]

نشانی اینترنتی مقاله: 

https://doi.org/10.1177/09715231241264402

ترجمه و تلخیص: حمیدرضا زرنگار

شهرنشینی و رشد زاغه ها 

روند شهرنشینی و رشد آن در سراسر جهان شکل های گوناگونی به خود گرفته است.  شهرهای سراسر جهان سطوح فزاینده ای از شهرنشینی را تجربه کرده اند و کمبود مسکن و سایر مسائل اجتماعی- اقتصادی منجر به توسعه زاغه نشینی در مقیاسی عظیم شده است.

متوسط ​​نرخ شهرنشینی جهان تا سال ۲۰۳۰، در حدود ۶۰  درصد پیش بینی شده است و حدود ۹۰ درصد از  رشد شهرنشینی آینده در آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین رخ خواهد داد (سازمان ملل، ۲۰۱۹(.

درصد جمعیت زاغه‌نشین در جنوب آسیا ۳۰ درصد است و این میزان بیش تر از آسیای شرقی و اقیانوس آرام (۲۶درصد) ،آفریقا  (۲۲درصد) و آمریکای لاتین و کارائیب (۲۰درصد) است (بانک جهانی، ۲۰۱۴).

شهری شدن فقر در کشورهای جنوب آسیا از جمله پاکستان، هند و بنگلادش بسیار آشکار شده است. اگرچه هند و بنگلادش نرخ شهرنشینی مشابهی دارند، درصد جمعیت ساکن در محله های زاغه نشین در هند ۲۴ درصد است؛ در حالی که در بنگلادش ۵۵ درصد است. بنگلادش در آسیای جنوبی، دارای دومین درصد جمعیت زاغه نشین (۵۵ درصد) است که تنها بوتان از آن پیشی می گیرد، بوتان کشوری است که ۷۰ درصد از کل جمعیت زیر یک میلیونی آن در زاغه ها زندگی می کنند. اصطلاح “زاغه نشین” به طور معمول برای اشاره به سکونتگاه های غیر رسمی موجود در مناطق شهری که از مسکن ناکافی، ازدحام بیش از حد و کمبود خدمات ضروری رنج می برند، استفاده می شود (UN-Habitat.2007.P1) .

[1] Md Salauddin

[2] Awais Pirach

[3] South Asian Survey

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.