رسمیت یافتن امر غیر رسمی

نویسنده: لیندا والمن و همکاران.

منبع: بولتن موسسه مطالعات دانشگاه ساسکس (IDS) به نقل از تارنمای “جوابگویی و پاسخگویی در سکونتگاه های غیر رسمی شهری برای برابری در سلامت و رفاه (ARISE) “.

تاریخ انتشار: ۳۱  آگوست ۲۰۲۲.

مترجم: حمیدرضا زرنگار

این نوشته, در اصل یک پست در وبلاگ اِرایز هاب، یک کنسرسیوم پژوهشی است که موسسه مطالعات توسعه دانشگاه ساسکس انگلستان  نیز در آن عضویت دارد.  مقاله، برخی تصورهای عمومی غلط را در مورد سکونتگاه های غیر رسمی بازتاب می دهد. نمونه‌هایی از تحقیقات کنسرسیوم مذکور نشان می‌دهد که برخلاف تصور رایج، فرآیندهایی که در این سکونتگاه‌ها اتفاق می‌افتند به ندرت اتفاقی، بی‌نظم و بدون نظارت اند.

در سال های اخیر واژه “غیر رسمی” به شکل فرایند ای محبوب شده است. عدم رسمیت شهری به چیزی غیر رسمی و در پیوند بسیار نزدیک با واژگانی نظیر اقتصاد غیر رسمی، سکونتگاه های غیر رسمی, کار غیر رسمی، مسکن و حکمرانی اطلاق می گردد. روی استدلال می کند که “عدم رسمیت شهری وضعیتی استثنایی از نظم رسمی شهرنشینی است”.

بنابراین، عدم رسمیت شهری اغلب به فقرای شهری محدود می شود – سکونتگاه های غیر رسمی به طور رسمی توسط مقامات محلی یا شهری تایید یا نظم دهی نمی شوند، و ساکنان اغلب فاقد سند مالکیت هستند. به علاوه، مسکن در سکونتگاه‌های غیر رسمی در امتداد خطوط و جاده های طراحی شده نیست و ساکنان به طور معمول به بهداشت، آب، فاضلاب، برق یا سایر خدمات شهری که توسط دولت ارائه می‌شود، دسترسی ندارند.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.