از رسانه های اجتماعی در خلال همه گیری چه می توانیم یاد بگیریم؟
از رسانه های اجتماعی در خلال همه گیری چه می توانیم یاد بگیریم؟[۱]
نویسندگان:کاترین گرانت[۲] و کلی سمس[۳]
منبع: تارنمای موسسه مطالعات توسعه دانشگاه ساسکس
تاریخ انتشار: ۱۸ آوریل ۲۰۲۳
مترجم: حمیدرضا زرنگار
رشد استفاده از رسانه های اجتماعی در آفریقا فرصت های جدیدی را برای شنیدن صداهای مختلف ایجاد کرده است و به سیاستگذاران بهداشت عمومی این فرصت را میدهد تا نظرات جمعیت آسیب دیده را در زمان واقعی در نظر گیرند. در طول همه‌گیری، ادامه روش‌های سنتی تحقیقات علوم اجتماعی دشوار بود؛ زیرا قرنطینه و محدودیت در تحرک مانع از تعاملات حضوری، تغییر الگوهای عادی رفتار و توانایی مشاهده و مصاحبه با افراد می‌شود.
رسانه های اجتماعی روشی جدید و ارزشمند برای دسترسی به صداهای مختلف در زمان واقعی ارائه می دهند، از جمله صداهایی که اغلب ناشنیده می مانند.
تجزیه و تحلیل گفتگوهای رسانه های اجتماعی می تواند به ویژه در هنگام انجام تحقیقات در مورد بیماری های همه گیر مفید باشد، و این فرصت را می دهد تا بینشی فوری در مورد نظرات و واکنش های مردم به شیوع بیماری ها و سیاست های طراحی شده برای کاهش اثرات آن ها کسب کنیم.
همزمان که دسترسی به اینترنت رشد می‌کند و رسانه‌های اجتماعی در آفریقا محبوب‌تر می‌شوند، فضای متفاوتی برای تعامل فراهم می‌شود و افراد امکان می یابند که با نظرات خارج از چارچوب‌های مفهومی خود ارتباط برقرار کنند و سلسله مراتب نحوه شکل‌گیری دانش در هم می ریزد.
پژوهش اخیر ما گفتگوهای توییتری را در طول قرنطینه‌های کووید ۱۹تجزیه و تحلیل کرد تا در مورد طیف روایت‌های مورد علاقه سازمان‌های مختلف، شرکا و عموم مردم، از جمله این که کدام یک از این روایت‌ها در گفتمان‌های سیاستی غالب هستند، بینشی را ارائه دهد. اقدامات قرنطینه در سراسر جهان برای جلوگیری از گسترش کووید ۱۹ معرفی شد و مطالعات متعددی اثرات مثبت این سیاست‌ها را از جمله در چین و اروپا نشان داد.
بسیاری از دولت های آفریقایی نیز قرنطینه را از ابتدای همه گیری اعمال کردند. این کارها با واکنش های متفاوتی روبرو شدند. برخی مثبت بودند، اما برخی دیگر بر نگرانی در مورد عواقب قرنطینه تمرکز کردند. ما (مولفان) در مقاله خود روایت های جهانی از پیامدهای نابرابر ناشی از قرنطینه در آفریقا: چشم انداز علوم اجتماعی بر پاسخی همه شمول[۴]گوش دادن اجتماعی[۵] را برای بررسی روایت های رسانه های اجتماعی به کار بردیم که نشان می دهد چگونه مردم نگرانی ها را در مورد شیوع کووید ۱۹ با سایر اولویت ها در تعادل نگه می دارند. ما شش روایت را شناسایی کردیم:
۱- پیشگیری از کووید ۱۹یک اولویت کلیدی نیست و قرنطینه باید متوقف شود.
۲- مسائل دیگر، به ویژه مواردی که افراد آسیب پذیر را تحت تأثیر قرار می دهند، اهمیت بیش تری دارند. کووید ۱۹ باید در سیاستگذاری در اولویت قرار داده شود. این تهدید بزرگ زمان ماست، هیچ چیز به اندازه این مهم نیست.
۳- بین دو روایت بالا باید تعادل برقرار شود. خطر تعیین شده از نظر اجتماعی و اقتصادی را در کنار خطر اپیدمیولوژیک باید بپذیریم. این چیزها در کنار یکدیگر وجود دارند، سیاست نباید بین حفظ جان و معیشت یکی را انتخاب کند.
۴- بیش تر آفریقا فقیر است، همه‌گیری یک خطر بزرگ است و می‌تواند این قاره را به خطری برای جهان تبدیل کند. این امر به سیستم‌های بهداشتی ضعیف و کمبود منابع برای کنترل همه‌گیری نسبت داده می‌شود، بنابراین گسترش کووید ۱۹ را تسهیل می‌کند.
۵ – آفریقا تجربه اپیدمی دارد، از این موضوع درس گرفته و خوب عمل کرده است. این قاره تعداد موارد ابتلای کمی دارد و به خوبی با آن ها برخورد می کند. آفریقا می تواند سیاست های خود را با موفقیت اجرا کند.
۶- سوء ظن نسبت به انگیزه ها، سوء ظن در مورد واکسیناسیون و منبع کووید ۱۹ و همچنین انگیزه های قرنطینه و سیاست های دولت.
گستره روایت ها نشان دهنده ندیدن نابرابری و تفاوت های اجتماعی بسیاری از تصمیم گیری ها توسط سیاستگذاران است.
برخلاف روایت « اینجا همه ما با هم هستیم» که به شدت در سراسر اروپا و آمریکای شمالی منتقل می‌شود، بیماری‌ها، و پاسخ‌های بهداشت عمومی به بیماری ها به وضوح تبعیض‌آمیز است؛ بر نابرابری‌های ساختاری تاریخی در سطح محلی، ملی و جهانی تأکید می‌کنند و همچنین با منابع متعدد حاشیه‌نشینی در تعامل اند.
این ها و سایر بینش‌های حاصل از این بررسی می‌تواند نقش مفیدی در درک و تفسیر چگونگی گنجاندن رسانه‌های اجتماعی در برنامه‌های آمادگی همه‌گیری داشته باشد.
داده های جمع آوری شده از گوش دادن اجتماعی و اطلاعات شناسی[۶] (که با هدف بهبود سلامت به شناسایی حوزه های شکاف در زمینه انعکاس دانش میان بهترین شواهد و چیزی که مردم انجام می دهند یا معتقدند، می پردازد) شاخصی از احساسات بخش هایی از آفریقایی ها و نقطه نظرهای جهانی در باب قرنطینه در آفریقا را به دست می دهند.
رسانه های اجتماعی دسترسی به صداهای متفاوت و روایت هایی که در خلال وضعیت های بحرانی پدیدار می شوند تقویت می کنند؛ به ویژه در خلال قرنطینه که ارتباط اجتماعی عادی منع می شود. رسانه های اجتماعی می توانند در بحران های بعدی سلامت در حفظ پیوستگی و مطلع نگهداشتن (یا حتی اطلاعات غلط دادن به مردم) نقش عمده رو به تزایدی ایفا نمایند.
در طول این بیماری همه گیر، استفاده های نوآورانه زیادی از رسانه های اجتماعی مانند کارزارهای جمع سپاری[۷] برای دستیابی به نظرات در مورد سیاست ها وجود داشته است، و با رشد استفاده از رسانه های اجتماعی در آفریقا، چنین نوآوری هایی می توانند در آینده به طور مفید در این قاره گنجانده شوند.
این بینش‌ها می‌توانند در برنامه‌های آمادگی همه‌گیری در همه گیری های آتی گنجانده شوند تا تصمیم‌گیری‌های سیاستی را با اولویت‌ها و دیدگاه‌های جمعیت‌های آسیب‌دیده هماهنگ‌تر نمایند.
یافته‌های تحقیق ما همچنین پیامدهای مهمی برای توسعه کارزارهای ارتباطی تغییر رفتار دارد. این نشان داده شده است که پلتفرم هایی مانند توییتر در انتشار اطلاعات در مورد موضوعات مورد توجه عمومی نسبت به ارتباطات رسمی و بازاریابی موثرتر هستند.
از آنجا که سیاستگذاران و شهروندان عادی تهدیدهای بهداشتی را با استناد به شواهد موجود و اولویت‌های اجتماعی بررسی می‌کنند، مهم است که تنوع نیازها و تضادها در مورد پیام‌رسانی سلامت و سیاست‌های پاسخ به همه گیری شناخته شوند.
[۱] What can we learn from social media during pandemics?
[۲] Catherine Grant
[۳] Kelley Sams
[۴] Global n narratives on unequal outcomes produced by lockdown in Africa: a social science perspective on the ‘one-size-fits all’ Covid-19
[۵] Social Listening
[۶] Infodemiolog
[۷] جمع‌سپاری (به انگلیسی Crowdsourcing) به معنای برون‌سپاری یک پروژه به انبوه مردم است. این کار معمولاً از طریق فراخوان عمومی در اینترنت انجام می‌شود.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.