خانم شیلپا واساوادا، نویسنده مقاله حاضر، متخصص جنسیت و نهادهای اجتماعی با حدود سه دهه تجربه در بخش معیشت است. تجربیات او در زمینه های تدوین استراتژی، ظرفیت سازی، حمایت، آموزش و مطالعات ارزشیابی برای جریان سازی جنسیتی در پروژه های معیشتی مبتنی بر منابع طبیعی است.

اگر بخواهیم تاب­ آوری اقلیمی را در  میان جوامع روستایی خود پدید آوریم، باید اطمینان یابیم که زنان مالک زمینی می­شوند که بر روی آن کار می­کنند.

برآورد می شود که ۲/۷۳ درصد نیروی کاری زنان روستایی در هندوستان به کشاورزی اشتغال دارد. این میزان با نسبت مشابه ۵۵ درصد در میزان نیروی کاری مردان روستایی در بخش کشاورزی هندوستان قابل مقایسه است. به طور تقریبی ۸۰ درصد تمام زنان فعال از نقطه نظر اقتصادی در بخش کشاورزی به کار گرفته می­شوند. علیرغم این برتری عددی و آماری، نسبت ۱۴ درصدی مالکیت زنان بر اراضی بیانگر سوی­ گیری عمده مالکیت زمین در هندوستان به نفع مردان است. در  محیط روستایی هندوستان، زمین کشاورزی نه تنها حیاتی ترین منبع تولیدی برای خانوار روستایی است؛ بلکه به همان اندازه برای هویت ، موقعیت و همچنین امنیت غذایی و تغذیه، به ویژه برای زنان، دارای اهمیت است.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.