سبز کردن زمین های بایر، هندوستان سبزتر را تضمین نمی کند[1]

نویسندگان: ابی تی واناک[2] و سانجانا نایر[3]

منبع:  ایندییَن دولوپمنت رویو[4]

تاریخ انتشار: ۲۵ اکتبر ۲۰۲۳

مترجم: حمیدرضا زرنگار

اشاره:

مطلب حاضر نهمین مقاله از یک مجموعه ۲۶ قسمتی است که توسط بنیاد جان دی و کاترین تی مک آرتور[5] پشتیبانی می شود. این مجموعه بینش‌ها و درس‌های ذینفعان کلیدی را که راه‌حل‌های انرژی هندوستان را شکل می‌دهند، برجسته می‌کند و مسیرهای احتمالی به سوی یک گذار برابر و عادلانه را بررسی می‌کند. ابی تی وانک، یکی از نویسندگان مطلب حاضر مدیر مرکز طراحی سیاست در آتری[6]، یک سازمان غیرانتفاعی شناخته شده جهانی متمرکز بر حفظ محیط زیست و توسعه پایدار و عادلانه اجتماعی است. او یک اکولوژیست و دارای مدرک دکترا در علوم حیات وحش از دانشگاه میسوری، ایالات متحده آمریکا است. خانم سانجانا نایر نیز تحلیل گر سیاستگذاری در مرکز طراحی سیاست [7]در موسسه آتری بنگلور است.

در سال ۲۰۱۹ وزارت توسعه روستایی هندوستان آخرین نسخه اطلس سرزمینی بایر هندوستان را منتشر کرد که تقریباً ۱۷ درصد از زمین های کشور را به عنوان زمین های بایر طبقه بندی کرده است؛ یعنی زمین هایی که بایر یا تخریب شده به نظر می رسند. به گفته این وزارتخانه، این ها مناطقی اند که با حداکثر پتانسیل خود مورد بهره برداری قرار نمی گیرند و می‌توانند برای استفاده‌های”مولد” مانند راه‌اندازی صنایع، پروژه‌های انرژی‌های تجدیدپذیر یا برنامه‌های جنگل‌کاری بهره برداری شوند

[1] Greening Wastelands Doesn’t Guarantee A Greener India

[2] ABI T VANAK

[3] SANJANA NAIR

[4] Indian Development Review

[5] John D. And Catherine T. Macarthur Foundation

[6] Atree

[7] Centre for Policy Design (CPD)

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.