کشاورزی خانوادگی به گونه ای  توامان هم شیوه تولید و هم شیوه معیشت جامعه دهقانی و روستایی و در همان حال پایه کشاورزی و معیشت روستایی در جهان است. کشاورزی خانوادگی امروزه اغلب در نظام‌های دهقانی و خرده دهقانی مصداق و تجلی بیش تری دارد. از این روی بهبود وضعیت آن در پیشبرد وضعیت کشاورزی و ارتقای نقش، موقعیت و جایگاه جامعه کشاورزان حایز اهمیت است.  کشاورزی خانوادگی دهقانی برای ما در ایران آن گاه اهمیت بیش تری می یابد که بدانیم در طول سالیان، تعداد بهره‌برداری‌های با زمین از ۱۸۷۷۲۹۹ واحد بهره‌برداری در اولین سرشماری کشاورزی (سال ۱۳۳۹) به ۳۳۵۹۴۰۹ واحد بهره‌برداری (سال ۱۳۹۳) فزونی یافت و در خلال دو سرشماری کشاورزی ۱۳۸۲ و ۱۳۹۳ متوسط زمین در واحدهای بهره‌برداری خرد (زیر ۵ هکتار) که در سال ۱۳۸۲ معادل ۱.۷۶ هکتار بود در سال ۱۳۹۳ به ۱.۲۸ هکتار رسید. سرانه توزیع در واحد بهره‌برداری نیز از رقم ۵.۰۸ هکتار سرشماری کشاورزی سال ۱۳۸۲ به ۴.۹ هکتار در سال ۱۳۹۳ کاهش یافت. این اعداد بیانگر جهت گیری واحدهای بهره برداری کشاورزی عمدتا خانوادگی و کوچک مقیاس به خردتر شدن ، کم توانی اقتصادی و  سودآور نبودن است.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.