به زعم خیلی از صاحبنظران فاصله سال­های ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ و یا به طور دقیق­تر شهریور ۱۳۲۰ تا ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ را باید یکی از مقاطع آزادی مطبوعات به عنوان رکن چهارم دموکراسی در ایران قلمداد کرد؛ مقطعی که در آن مطبوعات هر آن­چه که دلشان می­خواست می­نوشتند. هر چند که ممکن است برخی پرده­دری کرده و موازین اخلاقی و انسانی را زیر پا گذاشته باشند. از طرف دیگر در آن دوره حزب توده را باید قبله اول برخی منتقدین به نظام حاکم بر کشور در آن دوره قلمداد کرد. هدف قرار دادن روستاها را در فعالیت این حزب   می­توان به دلایل متعدد نسبت داد که در میان آن­ها قطعا سهم قابل توجه جمعیت روستانشین از کل جمعیت کشور می­تواند از عوامل تعیین کننده باشد. همچنین، اجحاف وارده به غالب روستائیان که عمدتا هم در قاالب نظام ارباب- رعیتی کشت و کار می­­کردند و به تبع آن نیز وجود زمینه مساعد برای شورش ایشان را نمی­توان نادیده گرفت. حزب توده فعالیت­های دامنه­داری را به ویژه در مناطق روستایی کشور به منظور شوراندن دهقانان انجام می­داد. به عنوان شاهدی بر این ادعا می­توان به روایت زنده­یاد دکتر عباس منظرپور در کتاب “در کوچه و خیابان” صفحات ۳۳۹ تا ۳۴۱ اشاره کرد که در بخشی با عنوان “نفوذی­ها (از این طرف !)” به فعالیت­های خود به عنوان دانشجوی دندانپزشکی دانشگاه تهران و دو دانشجوی داروسازی در روستای هشتگرد که متعلق به باجناق رضاشاه به نام سرهنگ پاشاخان بوده است، اشاره می­کند. فعالیت در چنین روستایی نشان می­دهد که افراد حزب تا چه حد به حضور در روستاها و فعالیت­های مورد نظر حزب اهتمام داشته اند. منظرپور از انجام سه فعالیت نام می­برد، سخنرانی برای روستائیان، پاسخ به سئوالات، و توزیع نشریات.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.