سوایام شیکشن پریونگ (اس اس پی) یک سازمان غیر دولتی هندی است و فعالیت آن در زمینه زنان روستایی موجب اعتماد به نفسی در آنان برای بر عهده گرفتن نقش های رهبری عمومی شده و به زنان کمک می­کند تا تاب آوری اقلیمی، امنیت غذایی و موارد دیگر را ارتقا بخشند. در یک پروژه آزمایشی پس از زمین لرزه لاتور و ناحیه ماهاراتاوادا در هندوستان در سال ۱۹۹۳، بیش از هزار زن به عنوان تسهیل­گر میان دولت و جوامع خود برای کارهای بازسازی هدایت شدند. نزدیک به ۳۰ سال بعد، این الگوی سازماندهی زنان برای تلاش اجتماعی، خود را به واسطه وقایعی نظیر زمین لرزه، سونامی، طوفان، خشکسالی و به تازگی همه­گیری کرونا ثابت کرد. مقاله حاضر مروری است بر این تجربه.

خانم سالونی مگهانی مشاور تحریریه در نشریه بررسی توسعه هند (آی. دی. آر)  است. وی دارای ۲۵ سال سابقه فعالیت به عنوان روزنامه نگار، ویراستار و نویسنده بوده و با سازمان هایی نظیر د تلگراف ، د تایمز آو ایندیا ، مومبای میرور ، گروه تاتا ، نت اسکریبز آی سی آی سی آی و ان وای یو کار کرده است. خانم مگهانی دارای مدرک کارشناسی ارشد در رشته ادبیات از دانشگاه بمبئی و هنرهای زیبا از دانشگاه نیویورک است.

سوایام شیکشن پریونگ (اس اس پی) سازمانی است که از یک پروژه آزمایشی رشد کرد و به طور رسمی در سال ۱۹۹۸ ثبت شد. پرما گوپلان بنیانگذار فقید این سازمان و فعال اجتماعی معتقد بود که بحران­ها فرصت­هایی برای زنان­اند تا نقش های رهبری را در جوامع خود بر عهده گیرند. امروزه اس اس پی دارای ارتشی متشکل از پنج هزار نفر زن کارگزار تغییر است که در رده‌های مردمی کار می‌کنند. آن ها که به عنوان ساکیس (به معنی دوستان) شناخته می شوند ۳۰۰ هزار زن را به عنوان کارآفرین، کشاورز و رهبر جامعه توانمند کرده اند. در مبارزه با بحران اقلیمی، ساکی های سازمان بار دیگر در خط مقدم روستاهای هندوستان قرار دارند، ماراتوادا در ایالت ماهاراشترا به دلیل خودکشی کشاورزان بدنام است؛ بحرانی کشاورزی که تا حدی به دلیل الگوی طولانی مدت کشت محصولات نقدی با منابع فشرده در یک منطقه مستعد خشکسالی به وجود آمد. سال‌های متوالی بارندگی‌های نامنظم و نیروهای بازار اثر خود را بر جای گذاشته‌اند و بسیاری از خانوارهای کشاورز  بار برداشت‌های ناموفق را متحمل شدند. این امر منجر به افزایش بدهی­ها، مهاجرت رنج آور و گرسنگی شده است. اینجاست که ساکی های اس اس پی، الگوی کشاورزی یک جریبی را در میان زنان کشاورز خرده پا و حاشیه‌ای ترویج کرده‌اند؛ یک رویکرد کشاورزی اقلیمی- تاب آور که از نهاده های زیستی برای رشد ترکیبی متنوع از محصولات غذایی در یک جریب زمین استفاده می کند. زنان کشاورز خرده پا و حاشیه‌ای در منطقه که به کشاورزی یک جریبی روی آورده‌اند تا ۲۵ درصد افزایش عملکرد محصول داشته‌اند. در سال‌های خشکسالی و همچنین در طول همه‌گیری، این کشاورزان به طور قابل توجهی توانستند خانواده‌های خود را از زمین‌های کوچک و در عین حال پربارشان تغذیه کنند.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.