در سایر بخش­های کتاب چگونگی مفهوم سازی و کاربردی شدن ارتباطات در توسعه مطرح شده است. علیرغم این، بازتاب عمیق­تر چگونگی درک ارتباطات و به کارگیری آن به طور خاص در توسعه پایدار می­تواند ارزشمند باشد. اصطلاح توسعه پایدار به شکل رسمی با تعریف کلی تکامل یافته در اجلاس زمین در سال ۱۹۹۲ در ریودوژانیرو همراه گردید و انتظار می­رود که “به صورتی برابر به نیازهای توسعه و محیط زیست نسل­های فعلی و آینده پاسخ گوید”.

در حالی که چنین تعریف مبنایی برای درک رایج فراهم می­کند؛ مفهومی دقیق و سازگار را از آن چه که در شرایط عملی می­گذرد، ارائه نمی­دهد.

اگرچه بسیاری از سازمان­ها همیشه تعریفی همسان را از موضوع به اشتراک نمی­گذارند؛ اما توسعه پایدار به طور  معمول با دو بعد اساسی در نظر گرفته می­شود: محیط زیست و توسعه روستایی. در برخی سازمان­ها مانند بانک جهانی نیز ابعاد اجتماعی به عنوان قلمرویی کلیدی در این زمینه در نظر گرفته می­شود.

بعضی سازمان­ها به صراحت به ابعاد اقتصادی به عنوان جزئی کلیدی در توسعه پایدار نیز اشاره می کنند، هرچند این موضوع می­تواند در تمامی ابعاد در نظر گرفته شود. با ترکیب سه بعد پیش گفته، مفهومی که دربرگیرنده گستره وسیعی از مسائل توسعه است نثبیت می گردد. در همان حال که پیوندی مستقیم میان مردم و به ویژه فقیرترین و حاشیه­ای­ترین بخش­های جامعه با اقداماتی که هدفشان بهبود زندگی مردم است ایجاد می­شود.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.