نویسنده: صدف سلطان خان

منبع: بولتن موسسه مطالعات توسعه دانشگاه ساسکس (IDS). 

تاریخ انتشار: ۲۶ ماه می ۲۰۲۳.

مترجم: حمیدرضا زرنگار

اشاره:

در مطلب پیش روی خانم صدف سلطان خان به عنوان بخشی از پروژه جوابگویی و پاسخگویی در سکونتگاه های غیر رسمی شهری برای برابری در سلامت و رفاه  (اِرایز)[1]که موسسه مطالعات توسعه (IDS) شریک آن است، در مورد عدم ارتباط بین تعریف سازمان ملل از زاغه نشین ها و واقعیت های متنوع سکونتگاه های غیر رسمی این مناطق گزارش می دهد. خانم صدف سلطان خان در حال حاضر عضو پژوهشی شاخه شهرها در موسسه مطالعات توسعه (IDS) دانشگاه ساسکس انگلستان است.

تعریف نهاد اسکان ملل متحد[2] از محله زاغه نشین شامل مواردی است که به عنوان “پنج فقدان” شناخته می شود.

۱)فقدان دسترسی به آب.

۲)فقدان دسترسی به سیستم پیشرفته دفع فضولات.

۳)فقدان فضای زندگی کافی.

۴)فقدان مداومت اسکان.

۵) فقدان امنیت در اداره.

پیشنهاد می کنم که  این تعریف را در اتاقی پر از محققان، کنش گران و متخصصان که در محله‌ های     زاغه­ نشین کار می‌کنند، مطرح نمایید – همان طور که در آخرین جلسه عمومی سالانه پروژه جوابگویی و پاسخگویی در سکونتگاه های غیر رسمی شهری برای برابری در سلامت و رفاه (اِرایز) در بمبئی انجام دادیم – که با یک غوغای خشمگین در مورد نادرستی و بی‌عدالتی چنین تعاریفی مواجه شدیم. حاضران به شدت استدلال         می کردند که این فضاها و جوامع غیرقانونی یا کثیف نیستند و این روایت در واقع توسط طبقات مسلط رواج یافته است، همان افرادی که ساکنان زاغه ها را با فقرای شهری یکی می دانند. آن ها اشاره کردند که غیرقانونی خواندن زاغه ها یا سکونتگاه های غیر رسمی از منظر حقوق بشر اشتباه است.

برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک نمایید.

[1] Accuntaibility and Responsiveness in Informal Urban Settlements for Equity in Health and Well-being (ARISE)

[2] UN Habitat